KERBELA BİR DURUŞTUR!

Hz. Hüseyin, Kerbelâ Olayı’nın hakikatini şu cümlelerle, adeta haykırıyordu: “Eğer ben gitmezsem, bu ümmette bir daha hiç kimse, haksızlığa karşı çıkmayacaktır.”

Muharrem ayı Hicri takvimin birinci ayıdır. İslam'da haram aylar olarak bilinen dört aydan biridir. Lakin bünyesinde çok acı hadiseleri de barındırması bakımından asırlardır matem ayı olarak anılmaktadır. Matem ayı olması; Peygamberimizin Cennet gençlerinin efendisi olarak nitelendirdiği sevgili torunu Hz. Hüseyin'in 72 arkadaşıyla Kerbelâ’da Yezidin askerlerince hunharca katledilmelerindendir.

Hicri takvimle 10 muharrem 61, miladi takvimle 10 Ekim 680 yılında cereyan eden Kerbela hadisesi üzerinden 1334 Yıl geçtiği halde yüreklerde bıraktığı acı ve hüzün halen tazeliğini koruyor ve kıyamete kadarda koruyacağa benziyor.

Kerbelâ hadisesi, sadece acı ve bizi hüzünlendiren bir hadise olarak görülmemelidir. Bu olayla, İmam Hüseyin, haksızlığa karşı çıkmanın sembolü olmuştur. Bidatlere, zulümlere bir başkaldırıştır.

İmam Hüseyin mazlumların, ezilmişlerin, yalın ayaklıların ümididir. Yezid ise her kötülüğün, kurnazlığın zulmün sembolü…

Yezit zihniyeti tarih boyunca var olagelmiştir. Gün olmuş Firavunlarda, gün olmuş Nemrutlarda vücut bulmuştur. Mekânlar gün olmuş Kerbela olmuş, Gün olmuş Hama, Bosna, Filistin, Mısır, Suriye, Çeçenistan, Kurdistan olmuş… Her taraf kan gölüne çevrilmiş, namuslar çiğnenmiş varlıklar yağmalanmış insanlık karanlık bir tünele sürüklenmiştir…

“Eğer kanım akmadan ayakta durmayacaksa Muhammedîn dini, ey kılıçlar haydi durmayın alın beni, parçalayın bedenimi” diyen Hüseyin’in duruşu, ruhu ve çağları aşan mesajı anlaşılabilseydi bugün Müslümanlar, bu halde olmazlardı. Yanlışa yanlış deme erdemi Müslümanların ahlaki vasfı olmadığı müddetçe de bu zelil durumdan kurtulacakları zor görünüyor.

Müslümanların ilk kıblesi, Mescidi Aksâ’nın İsrail askerlerince işgale uğradığı bu günlerde, her yüz, belki bin Müslümandan ancak birinin bundan haberdar olması, bu hakikati açığa çıkarmaktadır. Bugün, İslam âleminin dört bir yanında, Müslümanlara dikte ettirilen onursuzca hayatın, temelinde bu şuur eksikliği var.

Zaman ve zemin ne olursa olsun, niceliğe bakmaksızın, her daim hakkın yanında, haklının yanında, zalime karşı mazlumun yanında onurlu mücadele vermenin adıdır Hüseyin’i duruş…

At izinin it izine karıştığı günümüzde, Yezidin yanında duranların, Hz. Hüseyin için gözyaşı dökmeleri bizleri aldatmamalıdır. Berkin Elvan için Timsah gözyaşı dökenlerin, Yasin Börü ve 2 arkadaşının bir apartman dairesinde sıkıştırılıp defalarca bıçaklanmaları akabinde Üçüncü kattan atılıp cesetleri üzerinden arabalarla geçilip benzin dökülerek yakılmalarına ses çıkarmamaları ne ile izah edilebilir. Haydi, onları anladık ya bize ne oldu! Bizim cemaatimizden biri olmadığı için mi suskunluğumuz? Onların Arakanda Budistler tarafından yakılan Müslümanlardan ne farkı var?Hani ilkesel duruşumuz? …

Biliyoruz ki önemli olan; yaşadığımız zaman ve şartlarda duracağımız saftır, sergileyeceğimiz duruştur. Kıyamete kadar “yezitlerin” de “Hüseyinlerin” de varisleri bitmeyecektir. Her fert sergileyeceği davranışla mutlaka bir safta yer almıştır; kendisi safını bilse de bilmese de (!) safından hesaba çekilecektir. Onun içindir ki safları daha sık ve düzgün tutmalı, Yasinleri, Hasanları ve Hüseyinleri yezitlere kurban vermemeliyiz. Kufelilerin, Hz. Hüseyin’e dediği gibi “kalbimiz senden yana ama kılıçlarımız yezitten yanadır! “dememeliyiz.

Nedendir bilinmez ama Peygamberimizin sevgili torunlarını biri 44, diğeri 54 yaşında kaybettiğimiz halde zihinlerimizde bir türlü büyütemez, onları hep dedelerinin sırtında hayal ederiz! Oysa onlar kocaman yiğit oldular, dedelerinin davasını sırtlanarak ümmete yol göstermek için can verdiler kan verdiler… Bize düşen ise ya Hüseyin gibi Şehit olmak, ya da Zeynep gibi bu davayı çağlara taşımak olmalıdır. Hüseyin’in yolunu sürdürenlere onun safında yezide karşı mücadele verenlere selam olsun.